Op zijn Mephisto’s slofte hij naar de TV en zette het apparaat aan. Het NOS Journaal van twaalf uur was aan de gang. De Amsterdamse binnenstad was in beeld. Harry herkende de Keizersgracht. Ook zag hij de trappen en het bordes bij de toegangsdeur van het kantoor van fag.nl. ‘Het zou toch niet…,’ mompelde hij. Nieuwsgierig, maar ook verontrust, zette hij het geluid harder. De voice over (het was Rik van de Westelaken) meldde diverse gebeurtenissen uit de geschiedenis van het Homo Blad. Het waren precies dezelfde akkefietjes als die Harry had gelezen op de fag.nl site die Spijker op zijn laptop had laten zien. Op zakelijke toon werden Harry’s miskleunen opgedreund. Zijn overhemd begon plakkering aan te voelen in verband met een zweetaanval. Nergens kwam zijn verweer ter sprake, dat erop neerkwam dat alles eigenlijk de schuld was van de crisis. Wel werd Manuel genoemd. Zijn korrelige portret, duidelijk een profielfoto van fag.nl en geen foto die het Journaal zelf had gemaakt, werd een paar seconden getoond. Meteen wilde hij iets tegen het scherm roepen. ‘Leugens!’ of zoiets. Nog net op tijd zag hij het bespottelijke daarvan in. Het schaamrood steeg hem naar de kaken. Gelukkig was er niemand in zijn kantoor.

Een seconde later kwam Ton Kool in beeld. Het shot werd onderaf genomen, waardoor hij nog groter leek dan dat hij al was. ‘Ja, inderdaad zien wij ruimte voor een doorstart,’ zei Kool met zijn Tilburgse accent. ‘Natuurlijk merken wij als mediabedrijf ook dat de advertentiemarkt inzakt. Maar het Homo Blad heeft de online mogelijkheden nooit goed onderzocht. En laat dat nou net onze specialiteit zijn! Daar komt nog bij dat wij als gay community het jammer vinden dat een ruim dertig jaar oude iconische titel verdwijnt. Sterker nog: dat de personen achter het Homo Blad de gay community misschien wel hebben beschadigd. Wij starten dan ook met ingang van vandaag het Meldpunt Gedupeerden Homo Blad: MGHB.’

Opnieuw klonk de voice over. Dit keer was de toon wat minder feitelijk. Eerder suggestief, meende Harry. Ten slotte werd een vraag gesteld die hij niet goed verstond. Kool antwoordde. ‘Dat valt nog te bezien. Kardol heeft bij een bezoek aan ons kantoor een paar A4-mappen achtergelaten. En per ongeluk of niet, zelfs die mappen zaten vol met informatie waar het Openbaar Ministerie misschien wel iets mee kan! We zullen de mappen dan ook zo snel mogelijk overdragen. En als ik zo brutaal mag zijn, dan spel ik nog even het webadres van het Meldpunt. Dat is www…’ .

Zelfmoord II

Het toeval wilde dat mijn moeder, dezelfde die onze buurvrouw had moeten identificeren, in die periode stevige pijnstillers gebruikte. Haar medicijnkast puilde uit van de ibuprofen, codeïne en ampullen morfine. Voor de veiligheid en bij wijze van noodrem bewaarde ze de naalden in een hoedendoos op zolder. Ze mocht zichzelf inspuiten aangezien ze was opgeleid tot doktersassistente.

In die tijd was ik nog naïever dan nu. En een stuk schijteriger, vandaar dat ik afzag van een injectie. In plaats daarvan knipte ik op een avond dat mijn ouders niet thuis waren een stuk of dertig capsules codeïne open, loste het poeder op in een glas cognac en werkte het mengsel in een paar slokken naar binnen. Het had niet het beoogde effect.

Wel vonden mijn ouders de volgende dag dat ik nogal lang sliep en verschrikkelijk uit mijn bek stonk. Verder stelden ze geen vragen, wat voor mij een bewijs van hun desinteresse was. Ze hadden sowieso voor weinig zaken belangstelling en voor mijn toekomstplannen (of liever: het gebrek daaraan) al helemaal niet. Tegelijkertijd waren ze juist weer wel van het laatste nieuws in Castricum op de hoogte. Echtscheidingen, ongeneeslijke ziektes, kinderen met wie wat mis was: je kon ze er midden in de nacht voor wakker maken.

Daardoor werd elk geval van suïcide vaak nog dezelfde avond aan onze eettafel besproken. ‘De zoon van Jaap en Trudie heeft het zélf gedaan,’ zei mijn moeder dan. En in één adem voegde ze er een veroordeling aan toe. Het was niet nodig geweest, wat heeft hij zijn ouders aangedaan, het is een schande, wat zullen ze bij de kerk wel niet denken, dat soort dingen. Tragisch dieptepunt in die serie non-argumentaties was haar reactie op de succesvolle zelfmoordpoging van onze achterbuurjongen Menno.

Dit prachtige blonde joch was handig met elektriciteit en goed in scheikunde. Deze expertise bracht hij in de praktijk toen hij een krachtig explosief fabriceerde dat hij op zijn buik bond en met een aan zijn ledematen vastgeplakte stroomdraad tot ontploffing bracht. Tegenwoordig is deze methode volledig ingeburgerd onder moslimterroristen, maar twintig jaar geleden was het een unieke manier van zelfdoding. Behalve het slachtoffer werd ook een deel van zijn ouderlijk huis verwoest. Mijn moeder fietste er langs en kwam thuis met de mededeling: ‘Verdorie, de hele gevel hangt uit het lood! Had dát nou gemoeten?’

Het bovenstaande komt misschien wat gechargeerd over, maar in grote lijnen is het de waarheid. Ikzelf heb de beslissingen van onze buurvrouw, Menno en dat handjevol anderen die later mijn pad hebben gekruist en zich (weer wat later) van het leven hebben beroofd altijd gerespecteerd. Omdat ik vind dat zelfmoord het resultaat is van een van de diepste menselijke verlangens. Het is eigenlijk de ultieme wens: er niet meer willen zijn. En waarom? Wij achterblijvers kunnen er alleen maar naar raden. Zelfs een afscheidsbrief geeft niet alle geheimen prijs. En dat hoeft natuurlijk ook niet: wie het slachtoffer (M/V) goed kent, serieus neemt en liefheeft kan alleen maar eerbiedig op zijn of haar besluit reageren.

Tot slot. Het begrip ‘respect’ is een modewoordje geworden dat wordt misbruikt door een verzameling lanterfantende uitkeringtrekkers, hiphoppende allochtonen en incompetente politici. Het zij zo. Maar als het gaat om een zaak van leven en (een al dan niet zelfgekozen) dood, staan zulke mensen met hun mond vol tanden. En niet alleen zij. Ik geef toe dat ik ook wel naar woorden moet zoeken wanneer me wordt verteld dat iemand zich van het leven heeft beroofd. Maar vóór alles respecteer ik de beslissing, laat de overledene in zijn waarde en hoop dat hij heeft gevonden wat hij zocht. Met die houding kun je rustig over zelfmoord blijven publiceren. En daar ging het me in deze twee stukjes om.

Gay.nl, juli 2006

Zelfmoord I

Kort geleden hadden we hier op de frontpage een item over een onderzoek waaruit zou blijken dat homomannen vijf keer zo vaak denken aan zelfmoord dan heteromannen. Niet toevallig was vlak daarvoor op het forum een draadje geopend over hetzelfde onderwerp.

Een van de discussiepunten was of er over dit thema (zelfmoord) gepubliceerd mocht worden of niet. Ikzelf vond van wel omdat ik vind dat over alles gepubliceerd mag worden. Mijn voornaamste opponent uitte een vermoeden dat ik geen ervaring met suïcide had en dus geen recht van spreken had. Hijzelf had dat wel en kon dus met grotere deskundigheid argumenteren. Vond hij. Bovendien kwam hij een uitspraak van de Raad voor de Journalistiek op de proppen die terughoudendheid inzake de berichtgeving over zelfdoding eiste.

Om met het laatste argument te beginnen: voor zover ik weet is niemand bij gay.nl (op ondergetekende na) lid van de Nederlandse Vereniging voor Journalisten (NVJ), de club die de Raad voor de Journalistiek in het leven heeft groepen. Aan uitspraken van de Raad voor de Journalistiek, die juridisch sowieso niet bindend zijn – vergelijk de Commissie Gelijke Behandeling, is gay.nl dus niet gehouden. Maar afgezien daarvan: die uitspraak bestaat niet. Kijk maar gewoon op www.rvdj.nl.

Dan die persoonlijke redenen. Als ik het goed begrijp heeft mijn tegenstander in zijn omgeving twee keer een geval van zelfdoding meegemaakt. Dat spijt mij bijzonder. Maar de reden dat de heren zich van kant hebben gemaakt, is natuurlijk niet dat er over suïcide wordt gepubliceerd. Die reden is hoogst individueel, strikt persoonlijk en uiteindelijk alleen voor henzelf kenbaar. Dit geheim nemen zij mee in hun graf – of in de crematieoven natuurlijk.

Even een parallel: mijn vorige partner en ik zijn in april 1994 het slachtoffer geworden van een auto-ongeluk op de Prins Hendrikkade in Amsterdam, hoogte Scheepvaartmuseum. Dader was, naar later bleek, een Ghanese illegaal die drugs en prostituees van de Bijlmer naar de Wallen vervoerde en weer terug. Ik maak nu een lang verhaal heel kort: mijn partner (toen 27) overleed de volgende dag in het VU-ziekenhuis en ik (toen 24) leef nog. Overigens zijn ongelukken op het snijvlak van verkeersovertredingen en misdaad in Amsterdam aan de orde van de dag.

Maar goed. Betekent dat nu dat er niet over verkeersongevallen, illegalen, drugs, prostituees, de Bijlmer of de Wallen mag worden gepubliceerd? Nee, natuurlijk niet. Integendeel. Hoe vaker dit in de publiciteit komt, hoe beter. Benadruk de positieve kanten (dat prostitutie legaal is komt goed uit: het aantal soa’s neemt af en de fiscus profiteert mee – ik noem maar even wat) en stel de misstanden aan de kaak (illegaliteit is nergens goed voor).

En nu ik het toch over mijn verleden heb: toen ik een jaar of zestien, zeventien was zag ik het, zoals dat heet, niet meer zitten. Ik zat nog vér voor mijn eindexamen, ik had (en heb) niets met mijn ouders of verdere familie en ik was al uit – als homo, maar mijn broer en mijn vrienden beschouwden dat als hét bewijs dat ik gek was. ‘Wéér zo’n practical joke van Norbert,’ was de algemene opinie. Het zou vanzelf wel overgaan, net als mijn voorkeur voor Reve, Hermans en Frans Kellendonk.

Het toeval wilde dat er bij ons in Castricum behoorlijk wat mensen onder de trein sprongen: Revalidaticentrum Heliomare en ‘Psychatrisch Ziekenhuis’ Duin en Bosch lagen immers op loopafstand van het spoor Alkmaar-Amsterdam. Onder het motto ‘Goed Voorbeeld Doet Goed Volgen’ plande ik een datum. Maar geloof het of niet: onze buurvrouw, vaak opgenomen in Duin en Bosch trouwens, was mij voor. Mijn moeder vertelde hoe mannen in witte pakken haar stukje bij beetje van de bielzen vandaan hadden geraapt. ‘Ze hopen de ringvinger snel te vinden,’ had ze gezegd, ‘de trouwring vergemakkelijkt de identificatie.’ Ik wilde niet als een verzameling kippenbouten tussen de rails eindigen en verzon wat anders.

Wordt vervolgd.

Gay.nl, juli 2006

God ja, die Jos Brink-Prijs. Hij herinnerde zich hoe hij een foeilelijke bloemenvaas kreeg overhandigd door de Minister van Onderwijs, Kunst en Wetenschappen. Klein van stuk, maar net als Pim Fortuyn goed in het pak en de titels professor en doctor voor zijn naam. Nobelprijswaardig, las hij telkens over die Minister. Interessant. Maar de € 10.000,=  die later door diens Ministerie werden overgemaakt vond hij nog een stuk boeiender. Hij had het samen met Neon er eens goed van genomen op Ibiza. Twee weken lang hadden ze zich laten verwennen in een vijfsterrenaccommodatie in Costa del Ses Salines, door zijn echtgenoot Costa del Smegma genoemd in verband met de witkleurige zonnebrandcrème die er overvloedig werd gebruikt. En omdat zijn man de naam niet kon onthouden.

Een paar weken later had hij van een hoge ambtenaar een beleefd briefje ontvangen, waarin min of meer terloops de vraag werd gesteld aan welk goed doel hij het geld had geschonken. Nou ja: aan Neon natuurlijk, maar dat hoefde niemand te weten. Om vervelende geruchten te voorkomen ging hij een paar weken later met de pet rond voor, na en in de pauze van de première van Angels in America. Dat leverde ook een kleine tien mille op, die hij tijdens een zorgvuldig uitgekozen persmoment overdroeg aan het Aids Fonds.

Welkom in Hotel Axel, het grootste en beste gay hotel van Barcelona en het eerste heterovriendelijke hotel ter wereld. Bij ons vindt u alles wat u als veeleisende gay traveler nodig heeft. En dat is heel wat! Graag geven wij u dan ook een overzicht van wat ons bijzondere hotel u te bieden heeft.

Reeds in de lift op weg naar uw kamer bemerkt u de zinderende erotische spanning waar Hotel Axel om bekend staat. Met opzet is de liftkooi klein gehouden zodat u meteen contact maakt met uw medegasten. Als hun bagage of die van uzelf tenminste niet in de weg staat, want van het begrip travelling light heeft natuurlijk niemand in ons hotel ooit gehoord. Uw comfortabele vakantie- of zakenonderkomen biedt gegarandeerd uitzicht op het vierentwintig uur per etmaal voortrazende verkeer waar Barcelona beroemd om is. Of anders heeft u een aangrijpend panorama over de altijd gezellige binnentuinen van de wijk Eixample waarin de fiets- en autowrakken stijlvol harmoniëren met het snel verblekende wasgoed.

Om de communicatie tussen onze gasten te optimaliseren hebben wij gekozen voor dunne scheidingswanden tussen de kamers. U hoort dus snel of uw buurman een date heeft zodat u bij hem kunt aankloppen om aan de activiteiten deel te nemen. Ook kunt u (geïnspireerd door het geluid) zelf de datingsites uitpluizen om te ontdekken wat Barcelona aan mannelijk schoon te bieden heeft. Onze snelle draadloze verbinding verhoogt de scoringskans. Bijkomend voordeel van onze vloeipapieren muren is dat u de muzikale smaak van uw buren snel te weten komt. Maar waarschijnlijk had u hun voorkeur al geraden, want al onze gasten zijn immers doordesemd van de internationaal hoog aangeslagen dj-cultuur. Niet voor niets ligt Barcelona gunstig ten opzichte van Sitges, de Culturele Hoofdstad van Spanje.

Op de hoogste verdieping van Hotel Axel treft u een dakterras aan met verscheidene attracties. Zo kunt u gratis gebruikmaken van onze zonnebedden. Dit stelt u in staat op verantwoorde wijze bruin te worden en tegelijkertijd kennis te maken met de plaatselijke bevolking die (folklore!) dertig meter beneden u hun dagelijkse boodschappen doet. Daarnaast kent onze top floor (het woord zegt het al) een zwembad, een whirlpool, een sauna en een stoombad. Zoals u kunt verwachten van faciliteiten op de bovenste verdieping van een gay hotel, bereikt de interactie tussen onze gasten hier een hoogtepunt. Ook wijzen wij u op onze uitstekend geoutilleerde fitnessruimte waar wij met opzet geen airconditioning in hebben laten aanbrengen zodat u zich in het zweet werkt zonder u daarvoor in te hoeven spannen.

Onze ontbijtruimte is strak en tijdloos ingericht door de bekende Spaanse ontwerper Francisco Franco. U zult ervaren dat gasten die zich de vorige nacht hebben laten fisten dit laten merken door het laten ontsnappen van luid ploppende winden. De opwindende klank (die nog het meest lijkt op het lostrekken van een gootsteenontstopper – niet te verwarren met het ontkurken van een champagnefles) wordt door de grijsgesausde plafonds op quadrofonische wijze weerkaatst.

Onwelriekende darmgeuren worden ondertussen gemaskeerd door onze dampende potten koffie die vanaf het ochtendgloren gezellig staan te pruttelen. Door deze extra service weet u bij wie u die avond naar binnen kunt gaan (woordspeling!) en vooral: bij wie niet. En over potten gesproken: ons hotel is gegarandeerd lesbian free. Dat sommige van onze gasten van het vrouwelijk geslacht zijn, is onoverkomelijk in een wereldstad als Barcelona. Voorwaarde is echter wel dat ze van mannen houden, net als wijzelf.

De staf van Hotel Axel doet er alles aan uw verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Komt u echter ruimte, comfort en vooral aandacht te kort (bijvoorbeeld omdat u dik, grijs, kaal, 50+, wit of lelijk bent of omdat u uit Finland komt – onze medewerkers kunnen dat prima beoordelen) dan raden wij u aan vlak voor het uitchecken voor te rijden in een auto van een wat duurder Duits merk. Toegestaan zijn Audi, BWM of Mercedes. Een Porsche is ook goed. Uw medegasten zien dan in dat zij zich hebben vergist en dat zij zich bij een volgend verblijf (want daar gaat het ons natuurlijk om) meteen met u in verbinding moeten stellen. Al was het maar voor het betalen van de drankrekening.

Hotel Axel Barcelona: warm aanbevolen!

Gay.nl, juni 2006

Het voorlopig merkwaardigste voorval vond een paar weken geleden plaats. Want toen hing de voorzitter van de ZorgPartij aan de telefoon. Hij heette Rien Spijker en vroeg of Harry de standpunten van zijn partij over armoe onder ouderen deelde en zo ja: of de hoofdredacteur zich dan zou willen kandideren als lijsttrekker. Het kabinet was gevallen, er kwamen verkiezingen en de ZorgPartij zou voor het eerst meedoen. De redacteuren konden Harry diep zien nadenken: Spijker had een alles behalve vlekkeloze reputatie als het ging om het opstarten van politieke groeperinkjes. Meestal liet hij ze vroeg of laat met veel rumoer weer in de steek.

Rien Spijker was begonnen als baantjesjager binnen de PvdA en had zich via de VARA, de FNV en zusterorganisaties daarvan het Nederlandse establishment in weten te wurmen. Zo doorliepen er wel meer een mars door de instituties, de afgelopen halve eeuw. Maar zijn uitspraak dat de Berlijnse muur ‘historisch juist’ was maakte hem bij de sociaaldemocratische familie impopulair. Een kabinetspost ging aan hem voorbij en hij verliet de partij. Dankzij de snelle oprichting en het al even rap ter ziele gaan van diverse leefbaarheidsclubjes werd hij bij de figuren die het voor het zeggen hebben, niet zelden ook lid van de PvdA, binnen de kortste keren persona non grata. Ook het grote publiek zag hem al gauw niet meer zitten, wat lastig is voor een ras-populist. Dat laatste had Spijker, een kleine man met een rond brilletje die praatte als Donald Duck, in iets andere bewoordingen aan Harry opgebiecht. De voorzitter dacht daarom voor zichzelf meer aan een rol buiten de schijnwerpers. En dus verzocht hij Harry vriendelijk over het aanvoerderschap van zijn partij na te denken.

Harry’s ogen waren al gaan glimmen terwijl hij de telefoon nog niet eens had neergelegd. Een uur later ging een persbericht de deur uit en nog dezelfde avond was hij in het RTL-nieuws. Als kandidaat-lijsttrekker van de ZorgPartij. Ondanks het gebrek aan voorbereiding antwoordde hij beheerst en deskundig op de meest uiteenlopende vragen. Daarbij sloeg zijn stem geen enkele keer over. Hij maakte het electoraat duidelijk dat hij zich niet alleen zijn hele werkzame leven had opgeworpen als strijder tegen homodiscriminatie, maar ook altijd in de bres was gesprongen voor veel andere minderheden. Daaronder natuurlijk de zorgbehoevende ouderen: een brede groep, dat wel, maar er heerste veel armoede. Met name verbórgen armoede, benadrukte Harry, want bij ouderen leefde nog altijd veel schaamte.

Amsterdam saai? Goed, onze hoofdstad is niet langer Gay Capital of the World, maar saai? We hebben keuze uit meerdere party’s per week of soms zelfs per dag. Nou ja: per nacht. Er zijn kroegen van Jordanees tot hardcore en alles er tussen in. Op meerdere plekken in de stad worden ruige feesten georganiseerd waar alles kan en niets moet. Het publiek bestaat dan uit mannen die je overdag gewoon bij de Albert Heijn tegenkomt. Alleen dragen ze op die feesten andere kleren. Of helemaal niets.

Parmantig stappen ze voort in hun leren chaps, een potje Crisco in een foedraal op de heup. Omdat ze al het nodige gedronken, geslikt en gesnoven hebben werken ze zich onhandig in een sling. Daar sperren ze hun aars wijd open, laten een wind als een bazuinstoot en zuigen zuchtend de vuist van hun partner naar binnen. Die laatste is dan blijkbaar gynaecoloog of veearts. Verloskundige kan ook, maar dat zijn niet zo heel vaak mannen. De sessie eindigt er doorgaans mee dat ze compleet onder worden gezeken.

Wie denkt dat zulke mannen seksverslaafde zwijnen zijn zonder ook maar een greintje kunst en cultuur, vergist zich. Want de volgende dag zitten ze met een uitgestreken smoel bij de zaterdagmatinee in het Concertgebouw. Ook weer een voordeel van Amsterdam trouwens: de beste concertzaal ter wereld staat zo ongeveer naast het Van Goghmuseum, waar nu de formidabele tentoonstelling over Rembrandt en Caravaggio loopt. Met heerlijk gruwelijke schilderijen van onthoofdingen, verminkingen en het uitsteken van ogen.

Geïnspireerd lopen ook hier de leermannen tussen de drommen toeristen en dagjesmensen. Het wachten is dus nu op een kinky feest met als thema je favoriete schilderijonderwerp. Ik twijfel nog tussen het martelaarschap van St. Sebastiaan en de geseling van Christus. Wedden dat het storm loopt? En saai wordt het allerminst.

Gay Krant, mei 2006

Mannenharem, the movie

Een paar weken geleden stond er op deze site een berichtje dat het boek Mannenharem van Vinco David zal worden verfilmd door Eddy Terstall. De roman zou een op historische feiten gebaseerde vertelling zijn over mannenharems: gratis jongenshoeren die verscheidene islamitische mogolkeizers in India er in de vijftiende en zestiende eeuw op na hielden.

‘Alle rechtse imams zouden eens met hun neus in de boeken moeten duiken voordat ze weer hun mond opendoen,’ schmiert Terstall, ook bekend als maker van de PvdA-campagnefilms, in het persbericht. Eerder was trouwens Theo van Gogh aan de onderneming verbonden – voordat hij werd vermoord. De vraag is dus welk lot Terstall ten deel valt als hij zijn pornografisch-islamitische rolprent uitbrengt.

Zullen Bos, Cohen en Asscher ‘de boel bij elkaar weten te houden’ als hun eigen huiscineast wordt omgelegd? Tijdens de presentatie van Mannenharem in de Balie kwam Terstall trouwens niet veel verder dan wat vage beloftes. Daardoor dekte hij zich alvast in tegen eventuele dreigementen en dat is laf.

Maar nog niet half zo schijterig als het zielige gescheld op Rita Verdonk waar de overige sprekers in de Balie zich aan bezondigden. Samengevat: de islam is best een toffe godsdienst, alleen snapt Verdonk dat niet en daarom is het een kutwijf. Helemaal bont maakte Omar Nahas het. Al jarenlang is deze zelfverklaarde deskundige op het gebied van islam en homoseksualiteit een graag geziene gast op multiculturele feestjes. Daar mag hij zijn zalvende boodschap bij even welgestelde als naïeve blanke hetero’s inmasseren.

Tijdens steeds gelikter wordende presentaties lukt het hem elke keer weer exact het verkeerde te beweren over de spanning tussen de islam aan de ene kant en homoseksualiteit – of een ander verschijnsel dat te maken heeft met individualiteit, vrijheid en vooruitgang – aan de andere kant. Zo poneerde hij tijdens de boekpresentatie de stelling dat we ‘de problemen rond moslims moeten zien vanuit hun religie’.

Interessant. Decennialang mocht over de islam niets ter discussie worden gesteld, inmiddels zijn we erachter dat (bijvoorbeeld) homohaat niet iets typisch islamitisch is (lees Mannenharem er maar op na trouwens) en nú moeten we de problematiek beschouwen vanuit het moslimgeloof zelf. Omar Nahas: het blijft de meest onduidelijke figuur in homoland. Misschien moet Terstall maar eens een documentaire maken over dit merkwaardige fenomeen dat inmiddels zijn heil heeft gezocht in België, waarschijnlijk omdat de AEL daar op de kieslijsten voorkomt.

Maar goed. Eerst legt hij dus Mannenharem op het celluloid vast en dat is mooi. Wordt in elk geval het bewijs geleverd dat muzelmannen het vóór (of tijdens) hun heterohuwelijk met iets anders kunnen doen dan met een geit. Hoe zou het werk van PvdA-filmer Terstall bij de ‘goede moslims’ Aboutaleb en Marcouch aankomen? Krijgen we wéér een reactie in de trant van ‘het komt niet aan bij het publiek waar het voor is bedoeld’ of ‘het helpt moslims niet, ze keren zich van de film af’? Daar ben ik nou benieuwd naar. Net als naar de krokodillentranen op hun mooie donkere wethouderspakken, bij Terstall’s crematie of begrafenis.

Gay.nl, maart 2006

Gedemotiveerd raapte Evert de krant op en legde hem op de rand van de salontafel. Hij kon er amper bij. Daarna ging hij maar weer verder met het begieten van de plantjes. In feite had Dennis gelijk. Op Harry kon je inderdaad niet altijd rekenen, sterker nog: op Harry kon je eigenlijk nooit rekenen. Als hij iemand ontsloeg, nam hij hem de volgende dag weer aan. Leuk voor de ontslagene, maar veel geloofwaardiger werd je er niet op, als hoofdredacteur. Hetzelfde gold voor de bonnetjes. Er belandden nu en dan verschillende nota’s op zijn bureau met dezelfde datum en tijd. Dat klopte dus niet: óf Harry had aan een leverancier gevraagd de bon te veranderen – wat stom was, want Evert kwam er hoe dan ook achter, zo groot was de regio Eindhoven nou ook weer niet – óf Harry verzamelde ook de facturen van iemand anders. Van Neon bijvoorbeeld of van één van zijn lovers. Wat moest Harry anders bij een nailstudio, een kapperscongres of een sportschool? Niets natuurlijk.

Wel viste Harry altijd precies díe enveloppen uit de brievenbus waarvan hij wist dat het de premièrekaartjes waren van de Nederlandse Opera, het Nationaal Ballet of het Nederlands Danstheater. Als Evert dan later de persvertegenwoordiger aan de telefoon had die vroeg waarom er in het Homo Blad geen recensie had gestaan, moest hij naar waarheid antwoorden dat hij geen toegangsbewijs of iets wat daar op leek had gezien. Geen wonder: Harry was met Neon of met iemand anders wel naar de voorstelling geweest, maar had geen mens er wat van verteld.

Iets dergelijks gold voor bespreekexemplaren van boeken. Door Harry aangevraagd, betekende: verstuurd naar diens privéadres. Daardoor kwam het dat de hoofdredacteur die nou niet bepaald bekend stond om zijn belezenheid, laat staan om zijn parate kennis, toch beschikte over een bibliotheek waar menig buurman – vaak gepromoveerd of zelfs hoogleraar – jaloers op kon zijn. Harry besteedde soms complete avonden aan het maken van vouwbewegingen in de rug en het in rap tempo omslaan van pagina’s om het boekwerkje in kwestie een stukgelezen uiterlijk te doen geven. Dat kon mooi worden gecombineerd met het beluisteren van cd´s of het bekijken van dvd´s die hij ter recensie had aangeboden gekregen, of liever: had opgevraagd. Het resultaat was hetzelfde: Harry genoot ervan, maar er verscheen niets over in het Homo Blad.

Het was een raadsel waarom het kersverse Kamerlid dit gedrag zo lang had kunnen volhouden. Je zou er na twee of drie pogingen toch mee ophouden als je redacteur, uitgever of producent was? Maar nee hoor: seizoenenlang zat Harry eerste rang in het Muziektheater, tussen de voormalige PvdA-vrienden van Rien Spijker die allemaal wél voor hun kaartjes hadden betaald. Dat Harry zich na afloop in Amsterdamse vijfsterrenhotels verder liet vertroetelen, vergat Evert in zijn vergevingsgezindheid maar even.

Van 2005 tot 2009 was ik columnist voor Gay.nl: een homowebsite bestaande uit profielen, nieuws, ditjes en datjes en – inderdaad – columns. Ook was ik van 2006 tot 2008 columnist voor de Gay Krant, het oudste nog bestaande homoblad van Nederland en Europa, misschien zelfs wel van de wereld. Beide media leven inmiddels in verschillende verschijningvormen voort en dan druk ik me nog zachtjes uit. In de periode waarin ik columnist was, werd Nederland geregeerd door elkaar in hoog tempo opvolgende kabinetten Balkenende. Die (de ex-premier dus) komt dus regelmatig in de columns voor, net als Rita Verdonk, Wouter Bos en Ahmed Aboutaleb: snel verblekende sterren aan een gelukkig lang geleden verdwenen politiek firmament.

Welke onderwerpen worden er nog meer aangesneden? Komen ze: moslims, seks, het VMBO, auto’s, Madrid, Barcelona, ouders en kinderen, Kerst, feesten, Händel, eten en drinken, God, De Tweede Wereldoorlog, joden en nog veel meer. Voor elk wat wils dus. ‘Een columnist moet amuseren, aan het lachen maken, prikkelen en uitdagen; zijn gelijk is minder belangrijk dan de mate waarin hij zijn lezers uit hun tent weet te lokken.’ Aldus Arnold Heumakers in een bespreking van De armen van de inktvis, een verzamelbundel columns van Max Pam.

Bij het opruimen van mijn kastjes resp. het opschonen van mijn computer kwam ik nog een paar van die columns tegen. Ik post ze maar, wie weet valt er nog wat te lachen. De eerste gaat onder meer over Theo van Gogh, tien jaar geleden vermoord door Mohamed Bouyeri. Niet lachwekkend, wel iets prikkelend en uitdagends. En dan druk ik me nog zachtjes uit.

Ik ben geen homo, ik kom voor de muziek

Vorig jaar rond deze tijd volgde ik aan de Rijksuniversiteit Leiden een postdoctorale cursus Islam en Moslims in Nederland. Op de eerste bijeenkomst werd iedereen aan elkaar voorgesteld. Veel deelnemers bleken afkomstig uit de zorg, het onderwijs en de plaatselijke politiek. Een enkeling vermelde als beroep journalist of reclameman.

De collegezaal was afgeladen: iedereen zat tegen elkaar aan wat het maken van notities bemoeilijkte. De geur die er hing: een combinatie van zweet, automaatkoffie, menstruatie en ander kruisvocht, kende ik nog van vroeger. Watervaste stiften voor het whiteboard ontbraken en ook de beamer deed het niet. Kortom: sinds mijn afstuderen (1997) was er niets veranderd.

Halverwege het voorstelrondje was ik aan de beurt om mijn introductiepraatje te houden. Ik stond op, vatte mijn cv samen en zei zo terloops mogelijk dat ik bezig was met een boek over homo-arabieren. Werktitel: ‘Ik ben geen homo, ik kom voor de muziek’. Prompt viel de collegezaal stil. Iets met homo’s, iets met Arabieren (lees: moslims): dat vraagt om ellende. De heren (maar vooral dames) zorgverleners, onderwijsgevenden en locale politici keken belangstellend achterom. Geheel tegen mijn extraverte natuur in was ik blij dat ik weer kon gaan zitten.

De cursus werd gegeven volgens de Blended Learning Methode: een deel van de stof werd via een internetpagina aangeboden en wekelijks was er een chatsessie. Maar ook waren er gewone contacturen en natuurlijk die goeie ouwe syllabus. Alleen al het lezen van dat laatste boekwerkje zou voor veel moslims wel eens een openbaring kunnen zijn. Voor veel anderen trouwens ook.

Na afloop van het introductiecollege werd ik nog net niet onder de voet gelopen. Bij wie mijn boek werd uitgegeven, wilde men weten (antwoord: Uitgeverij Bulaaq – bestaat nu niet meer), en waarom was ik eigenlijk aan het project begonnen (uit nieuwsgierigheid). Gaf ik die jongens ook geld? Nou nee, mevrouw, er zit een schilder bij en kostuumontwerper en hun inkomen is veelvoud van het mijne. Maar inderdaad: de meesten hebben geen werk. En ook zij krijgen niets. Was ik ook al eens bedreigd? Ook dat ja. Gek genoeg in een obscuur hol in de Warmoesstraat. Wat ik bedoelde? Dat wilt u niet weten, mevrouw.

We waren halverwege de stof toen Theo van Gogh werd vermoord. Philippe en ik hoorden het in de auto: we zaten tussen Milaan en Florence, waar we voor een korte vakantie een appartement hadden gehuurd. Bij thuiskomst bleek de cursus als een nachtkaars te zijn uitgegaan. De meeste deelnemers waren door de nasleep moslimmoe geworden en ikzelf vormde daarop geen uitzondering. Toch kreeg iedereen die bij voldoende chatsessies en bijeenkomsten aanwezig was geweest en zijn opdrachten had ingeleverd het certificaat.

Ongeveer hetzelfde lot was mijn boek beschoren. Door alle commotie trok de ene na de andere geïnterviewde zich terug, waaronder overigens niet de schilder en de kostuumontwerper. Sommigen wilden hun verhaal zodanig wijzigen dat er niets meer van over bleef, anderen veranderden voortdurend van schuilnaam (waardoor ik plotseling met vijf ‘Hamids’ zat opgescheept) en een enkeling werd van schrik eerst bi- en daarna heteroseksueel.

Een pizzabezorger (die van alle ondervraagden toevallig het ongeloofwaardigste verhaal had verteld) beëindigde zijn medewerking met de smoes dat ‘hij toch alleen maar goed was voor seks’. Van dit staaltje zelfkennis heb ik gelukkig nog vaak mogen profiteren. De laatste opzegging kwam van iemand die zei dat er ‘in deze tijd zo negatief over Moslims wordt geschreven in de media. Dat zal jij straks ook wel gaan doen.’ Nou was ik dat helemaal niet van plan, maar ik vermoedde ook dat die bewering niet klopte.

De bevestiging daarvan stond vorige week in de Volkskrant en in NRC/Handelsblad. Onderzoekers aan de Universiteit van Amsterdam hadden aangetoond dat kranten, televisie en andere media na de moord op Van Gogh juist een verzoenende, begripvolle en interpreterende toon hadden aangeslagen. De paginagrote stukken met uitleg over de ‘Islam en Moslims in Nederland’ herinnerde ik me nog goed. Ze waren een samenvatting van onze eigen, helaas zo weinig gelezen, goeie ouwe syllabus.

Gay.nl, november 2005