Het voorlopig merkwaardigste voorval vond een paar weken geleden plaats. Want toen hing de voorzitter van de ZorgPartij aan de telefoon. Hij heette Rien Spijker en vroeg of Harry de standpunten van zijn partij over armoe onder ouderen deelde en zo ja: of de hoofdredacteur zich dan zou willen kandideren als lijsttrekker. Het kabinet was gevallen, er kwamen verkiezingen en de ZorgPartij zou voor het eerst meedoen. De redacteuren konden Harry diep zien nadenken: Spijker had een alles behalve vlekkeloze reputatie als het ging om het opstarten van politieke groeperinkjes. Meestal liet hij ze vroeg of laat met veel rumoer weer in de steek.

Rien Spijker was begonnen als baantjesjager binnen de PvdA en had zich via de VARA, de FNV en zusterorganisaties daarvan het Nederlandse establishment in weten te wurmen. Zo doorliepen er wel meer een mars door de instituties, de afgelopen halve eeuw. Maar zijn uitspraak dat de Berlijnse muur ‘historisch juist’ was maakte hem bij de sociaaldemocratische familie impopulair. Een kabinetspost ging aan hem voorbij en hij verliet de partij. Dankzij de snelle oprichting en het al even rap ter ziele gaan van diverse leefbaarheidsclubjes werd hij bij de figuren die het voor het zeggen hebben, niet zelden ook lid van de PvdA, binnen de kortste keren persona non grata. Ook het grote publiek zag hem al gauw niet meer zitten, wat lastig is voor een ras-populist. Dat laatste had Spijker, een kleine man met een rond brilletje die praatte als Donald Duck, in iets andere bewoordingen aan Harry opgebiecht. De voorzitter dacht daarom voor zichzelf meer aan een rol buiten de schijnwerpers. En dus verzocht hij Harry vriendelijk over het aanvoerderschap van zijn partij na te denken.

Harry’s ogen waren al gaan glimmen terwijl hij de telefoon nog niet eens had neergelegd. Een uur later ging een persbericht de deur uit en nog dezelfde avond was hij in het RTL-nieuws. Als kandidaat-lijsttrekker van de ZorgPartij. Ondanks het gebrek aan voorbereiding antwoordde hij beheerst en deskundig op de meest uiteenlopende vragen. Daarbij sloeg zijn stem geen enkele keer over. Hij maakte het electoraat duidelijk dat hij zich niet alleen zijn hele werkzame leven had opgeworpen als strijder tegen homodiscriminatie, maar ook altijd in de bres was gesprongen voor veel andere minderheden. Daaronder natuurlijk de zorgbehoevende ouderen: een brede groep, dat wel, maar er heerste veel armoede. Met name verbórgen armoede, benadrukte Harry, want bij ouderen leefde nog altijd veel schaamte.