Monthly Archives: July 2014

Verbaasd neemt Evert nota van Harry’s reactie…

Op de eetbar in de keuken lag nog altijd de Volkskrant waarin Evert van Zuiden had gelezen dat Harry was afgetreden als Tweede Kamerlid. Het nieuwsfeit zelf had hem natuurlijk niet verrast. Wel was hij verbaasd over Harry’s reactie. Nee, natuurlijk was Harry geen dictator geweest, al die jaren als hoofdredacteur van het Homo Blad. Maar hij had wel in zijn eentje alle beslissingen genomen. En in de krant noemde Harry het Homo Blad een ‘ideëel collectief’. Natuurlijk kende hij, Harry, zijn verantwoordelijkheden als leider, maar dat was niet ‘…hoe het Homo Blad in die tijd functioneerde.’ Wat zei de Bijbel ook al weer over huichelaars? Hij wist het niet.

De dag van Harry’s aftreden had Nieuwsuur gebeld met de vraag of er op de redactie van het Homo Blad een intimiderende of agressieve sfeer heerste. Dat was niet het geval geweest, had Evert benadrukt en daarna had hij de pers niet meer te woord willen staan. God Heer, zelf was hij zich nu ook al aan het bezondigen door leugens te vertellen. Hij herinnerde zich immers al het gedonder nog goed. Het ondertekenen van de geheimhoudingsverklaring op commando van Harry, waar de ex-hoofdredacteur en het ex-Kamerlid nu een medewerkster de schuld van gaf. Evert kon niet eens meer achterhalen of ze toen wel een medewerkster in dienst hadden gehad. Waarschijnlijk was dat niet het geval. Wat wel klopte, was dat hij en Alphons waren geschrokken van Harry’s dreigement dat als ze niet tekenden het Homo Blad geen banklening meer krijgen. Waardoor dus het tijdschrift failliet zou gaan en zijzelf werkloos zouden raken. Nou ja, dat was in maart alsnog gebeurd.

Evert nam plaats op de kruk waar Dennis normaal gesproken op zat. Hij schoof het peper- en zoutstelletje aan de kant en begon te lezen:

Langzaam valt voor Harry het doek. Maar geldt dat ook voor de ZorgPartij?

Er verschenen elke dag achtergrondartikelen en columns in kranten en op internet over Harry’s malversaties. De gemeente Eindhoven kondigde aan een onderzoek te starten naar cliëntisme in de stad tijdens Harry’s wethoudersperiode. Er werd een wat stuntelige ingezonden brief geplaatst in het Brabants Dagblad. Schuldeisers van Café du Marché, duidelijk de inzenders, hadden van Harry een sobere schikking aangeboden gekregen, die ze uiteindelijk hadden geaccepteerd. Met veel omhaal van woorden werd duidelijk gemaakt waarom. Nadat Harry bij Jaap was ingetrokken, presenteerde hij zich overal als eigenaar van het café. Hij kocht op rekening drank, keukenapparatuur, bestek servies, potten en pannen en wat al niet. Dit om de handel thuis neer te zetten en te gebruiken en de BTW te omzeilen. Maar niet alleen de fiscus zag daardoor geen geld, ook de leveranciers bleven met onbetaalde nota’s achter. Pas toen Harry wethouder was geworden, was er een regeling afgesproken. Omdat bij veel eisers het water aan de lippen stond hadden ze de aalmoes aanvaard. Mits met excuses van Harry zelf. En die had hij gemaakt.

Maar zoals het er nu naar uitzag, moest Harry opnieuw door het stof. Want als klap op de vuurpijl was er een brief binnengekomen – persoonlijk en aangetekend – van de Secretaris Generaal van het Ministerie van Justitie. Harry had hem verweten er een jongensharem op na te houden, of althans: regelmatig minderjarige jongens bij hem thuis uit te nodigen. Nou verschilt de ene beschuldiging nogal van de andere, maar het had toch maar mooi in het Homo Blad gestaan. Een enorme rel was het gevolg geweest en zelfs de Minister had zich er mee bemoeid – waarna alles overwaaide. Voor Harry reden om te denken dat daarmee de kous af was. Maar hij had buitend de waard gerekend. De brief bevatte namelijk een aantal ‘onthullingen’ over Evert van Zuiden. Voor Harry geen nieuws, maar als de Secretaris Generaal naar de media stapte met de mededeling dat het Homo Blad 18min-gidsje door een pedo was volgeschreven, dan was Harry’s politieke carrière ten einde. Of misschien was ‘ie dat al. Want daar kwam Ben Fagel Harry’s kamer binnen.

Harry is onder redactie en dat betekent dat er meer wordt geschrapt dan geschreven. Hier een deel van de inhoud van de prullenbak.

Niet lang daarna kondigde Harry een culturele revolutie aan als zijnde een grote sprong voorwaarts. Waar de hoofdredacteur die termen vandaan had gehaald, was Alphons een raadsel want zo belezen was Harry nou ook weer niet. Hoe dan ook doken er – zo vlak na het overlijden van Paus Johannes Paulus II – tal van reli-deskundigen op die graag hun verhaal in het Homo Blad wilden doen. Uit hun veredelde sollicitatiebrieven viste Harry het exemplaar op dat geschreven was door de cultureel meest onderlegde figuur. Althans, volgens hemzelf: hij was op het sierlijk krullende handschrift afgegaan. Een week later at hij met hem in het Amsterdamse restaurant Mirafiori aan de Hobbemastraat.

De locatie was tamelijk chique gekozen, zo aan het begin van het Vondelpark. Aan de overkant waren de schaakstukken op het Max Euweplein nog net zichtbaar. Op de volgende hoek bevond zich het Rijksmuseum en even verderop zat het Van Gogh en daar weer naast het Stedelijk. Niet dat de hoofdredacteur daar ooit was geweest, maar wat maakte het uit: er waren beroerdere plekken denkbaar. Hij zat aan een tafeltje schuin tegenover Harry Mulisch, alleen merkte hij dat niet op. De hele avond liet hij zich door de kerkhistoricus bijpraten over Rogier van der Weyden en El Greco. Letterlijk en figuurlijk gelaafd liet hij zich die nacht naar huis rijden, nog steeds in de veronderstelling dat hij met een kunsthistoricus had gesproken.

De volgende dag moest Evert de man bellen met als boodschap dat hij hem een baan aanbood als ‘Cultuurcoördinator’ bij het Homo Blad. Maar de geschiedkundige antwoordde bits: ‘Weinig zin in. Als je over Fra Angelico praat, denkt je baas dat je het over een merk Grappa hebt. Een botte boer is het. Een zak aardappelen.’ Evert had in discrete termen de boodschap doorgegeven en Harry had daarop gezegd dat hij doorging met zoeken. Maar het was op niets uitgelopen. Die culturele revolutie kwam er niet en daarmee dus ook geen grote sprong voorwaarts.

Toen Harry het een paar jaar later over een sportieve boeg gooide, mislukte ook dat. Hij had het in zwemmerskringen al verbruid door de Olympische zilveren plak van de vers uit de kast gekomen Johan Kenkhuis ‘de eerste medaille met een roze rand’ te noemen. Ook zijn andere pogingen om grote blonde sporters – argument van Harry: ze moeten wel wat mannelijks hebben – aan zich te binden liepen op niks uit. Tom Boonen vertikte het zijn Le Coq Sportif-lijn in het Homo Blad te promoten en Sven Kramer bedankte voor de eer om in schaatspak te poseren voor lycra-fetisjisten.

Ten einde raad liet Harry uitlekken dat hij overwoog zich te kandideren voor het IOC, dit onder het motto: wie weet wat het allemaal weer aan gratis publiciteit oplevert. Het toen fungerende IOC-lid prins Willem-Alexander – over groot en blond gesproken, bleek niet geïntimideerd en liet via een woordvoerder bekendmaken dat er geen vacatures waren die door een Nederlander konden worden vervuld. Evert en Alphons wisten Harry er na veel soebatten van te overtuigen het toekomstig staatshoofd niet te vermelden in zijn maandelijkse hoofdredactioneel commentaar. Wel repte Harry in het bewuste nummer van ‘discriminatie’ en ‘gepasseerd zijn’ en hij klaagde dat hij geen enkel officieel antwoord had ontvangen. Het IOC en de RVD lieten het erbij, wat Harry sterkte in zijn mening dat men hem links liet liggen. Ook dat ventileerde hij via zijn hoofdredactionele stukje. Evert en Alphons hadden de grootste moeite hem een andere kant op te duwen.

Harry op zijn bankje, uit de oude doos omdat Rotten Childhood nog in het teststadium is

Omdat het in de gaten begon te lopen dat Harry het blad ongeveer in zijn eentje vol aan het schrijven was, in een onregelmatige, harkerige stijl bovendien, creëerde hij er een paar alter ego’s bij. Hun namen waren René Peperkamp, Tante Elionoor en Dik Voormekaar. Maar verkoopsucces volgde op verkoopsucces, het tijdschrift werd steeds dikker en ook de pseudoniemenformule was niet meer vol te houden: na vijf jaar kwamen Evert van Zuiden en Alphons van Vlijmen in dienst als redacteur. Interessant, dacht Harry op zijn bankje, hoe ze zijn schrijvende rol eigenlijk compleet hadden overgenomen.

Hijzelf was zich meer en meer gaan bezighouden met het Homo Blad-postorderbedrijf. Het eerste product uit de met de jaren steeds verder uitdijende catalogus was een boekje over bodybuilding van de hand van Arnold Schwarzenegger. Het gleed in ruil voor een briefje van vijfentwintig gulden je brievenbus in. Maar ook was het te bewonderen en te koop in een even idyllisch als pittoresk kantoortje dat Harry met steun van zijn ouders had gekocht in het centrum van Best. Het gebouwtje werd geopend door mede VVD-er Molly Geertsema.

Omdat Schwarzenegger een jaar later werd gekozen tot Mister Universe bedacht Harry een vergelijkbare competitie: de Mister Homo Bladverkiezing. De eerste in een lange reeks van prijzen, awardsen bokalen die zouden worden bedacht en uitgereikt door Harry. Begin jaren ’90 bestond zijn imperiumpje uit een kantoor, een tijdschrift, een pornoblaadje, een postorderbedrijf, een café en een reisagentschap.