Deze maand bestaat de Gay Krant 30 jaar. Henk en alle andere oud-collega’s: van harte gefeliciteerd! Dat het homoblad het al die jaren heeft uitgehouden is een feestje waard. Zeker in deze tijd. Dalende oplages van alle geprinte media betekent minder adverteerders, dus minder geld voor redacteuren en freelancers, dus minder kwaliteit, dus minder lezers, dus minder oplage en zo is de cirkel rond. Het voortbestaan van het Brabantse tijdschrift mag een waar wonder heten.

Wat begon als een soort uitgaansagenda voor homo’s werd de roeptoeter van de onofficiële homo-emancipatiebeweging. Was het daar maar bij gebleven. Want het is bijna 2010 en de Gay Krant wil alles zijn. Een mooi tijdschrift met een goede website, compleet met profielen, datingfaciliteiten en een betrouwbare18min-afdeling. Maar ook een stem in Den Haag, een verzekerings- en reisagent, een postorderbedrijf, een webwinkel en een virtuele dokter.

Inhoudelijk wil het blad fungeren als spreekbuis van de homohoreca, spreekbuis van de homoadel, spreekbuis van homomusicalsterren, spreekbuis van homopolitici, spreekbuis van homocabaretiers, spreekbuis van homo-arabieren, spreekbuis van homosporters, spreekbuis van homoburgemeesters, spreekbuis van homomuseumdirecteuren, spreekbuis van homotoppers, spreekbuis van homobottoms, spreekbuis van homo-wat-al-niet. En dat alles met een personele bezetting waarbij je vraagtekens kunt plaatsen.

Het opinieblad Elsevier wil ook méér zijn dan alleen maar een tijdschrift. Dus is er ook een functionele nieuwssite, geeft Elsevier nu en dan een lezenswaardige ‘special’ uit en soms kun je er zelfs wijn bestellen. Maar dat geschiedt wel met hard werkende, hoogopgeleide en uitstekend geïnformeerde journalisten. En dan ook nog onder leiding van een kei van een hoofdredacteur die weliswaar niet de meest bescheiden man op aarde is, maar die wel zijn plaats kent tussen de ministers en captains of industry waar hij af en toe in verkeert. Advertentieverkoop, het slijten van prullaria en andere toestanden die maar zijdeling met het blad te maken hebben, wordt overgelaten aan anderen. En de salarissen die ze betalen…

Hoe anders is dit bij de Gay Krant. Wie alles wil zijn, wordt uiteindelijk niets. Die tragedie dreigt realiteit te worden voor onze sympathieke collega’s op het bedrijventerrein aan de snelweg richting Maastricht (leuk rijmpje: weet jij waar dat ligt?). Voorbeeld: de Gay Krant wil alle homo’s bedienen. Maar in het laatste nummer dat ik thuis heb liggen (juli/augustus 2009) staan wat de columnisten betreft alleen Henk Krol, Cees van der Pluijm, Marjan Berk en Rob Tielman. Zij zijn 59, 55, 77 en 63 jaar oud. Men woont in provincieplaatsen als Arnhem en Eindhoven, alleen de hoogbejaarde Berk zit in Amsterdam. Allemaal geen ramp.

Maar wie als homo in de Dirk van den Broek in Osdorp met zijn boodschappenkar door de Marokkanen heen moet ploegen kijkt toch iets anders tegen het leven aan dan de landelijk wonende babyboomers of ouder (lees: erger) waaruit het commentatorenbestand de Gay Krant bestaat. Het gevolg is dat randstedelijk roze van ná 1960 het blad links laat liggen.

De Gay Krant: je zou er een boek over kunnen schrijven. Ik heb de titel al: Gay Krant, de musical. Niet alleen omdat de geschiedenis van het blad leest als het libretto van een operette, maar ook omdat er geen nummer van de pers rolt zonder ‘nieuws’ over wat er nu weer door Albert en Joop het toneel op is gekwakt. Niet toevallig volgen vlak na die artikelen de advertenties van V&V en Stage Holding. Zo werkt het blijkbaar als je het mededelingenblaadje van de roze parochie uit Best in de lucht wilt houden.

Maar gelachen heb ik ook. Zo herinner ik me een ‘schorsing’ door de Operationeel Directeur van de Gay Krant omdat ik tevens voor Gay.nl werkte. Ook waren er kleinere of grotere affaires rond B-figuren als Siep de Haan, Richard Groenendijk en (komt ‘ie weer) Cees van der Pluijm. En altijd was daar die ‘horecaondernemer’ uit Zeewolde, Delfzijl of Waddinxveen die boos mailde dat zijn café, bar, sauna, kroeg, seksinrichting, tuincentrum (of god mag weten wat) niet aan bod kwam in ons onvolprezen glossy.

Hierboven had ik het over een personele bezetting waarbij je vraagtekens kunt plaatsen. Maar lof verdienen ze ook. Zo heb ik alles wat ik bij de Gay Krant ter publicatie aanbood geplaatst kunnen krijgen. Of het nou ging over een beroerd geschreven column, een serieus reisverslag of gewoon een lekker slijmerig stuk over die ene kutkroeg op de hoek waar niks te beleven viel, maar waarvan de eigenaar wel zó lekker was dat ik die in bed wilde krijgen.

In Best had men de journalistieke vrijheid hoog in het vaandel. Een heel wat andere situatie trouwens dan bij de vorige hoofdredacteur van Gay.nl. Die weigerde ooit een column van ondergetekende waarin een collega figureerde. Dit met de motivatie ‘…we hebben jullie al zo weinig te bieden, vecht elkaar dan ook niet gelijk de tent uit’. Nou ja: blijkbaar had (en heeft – ik lees zo nu en dan de eerste alinea van zijn stukjes nog) die collega zulke bescherming nodig. In een column voor de Gay Krant schreef ik ooit eens dat het ‘een blad [werd] voor laag opgeleide ouderen uit de provincie: slecht geïnformeerd, ver weg van stadse problematiek en in het bezit van (maar allesbehalve gekweld door) een ‘t-zal-mijn-tijd-wel-duren-mentaliteit.’ De fungerend hoofdredacteur liet het passeren en Henk deed het af met een mailtje waarin hij om een motivatie vroeg. Daarna is er niet meer over getwist.

Enige klasse kan de heren dus niet ontzegd worden. En over klasse gesproken: dankzij Henk en zijn mannen kunnen we trouwen. En niet dankzij het COC, de PvdA of Sjoerd Kooistra. Die inspanningen hebben ook het nodige gekost. Google ‘svgk’ en je weet hoeveel precies. Denk daar ook eens aan, bij de vaststelling van je uitgaansbudget of je jaarlijkse kerstdonatie. Zelf wens ik de Gay Krant een mooie toekomst toe. En voor Henk een welverdiend en vooral gezond pensioen.

Gay.nl, december 2009