Om mijn negenenveertigste verjaardag iets draaglijker te maken, verbleven Philippe en ik vorige week in New York. Je moet toch wát, als je een bijna fysieke afkeer hebt van jaarlijks terugkerende gebeurtenissen als Kerst, Koningsdag en je geboortemoment.

Het woordje ‘bijna’ is trouwens een eufemisme: als ik de verhalen van mijn moeder mag geloven, ging ik tot mijn twaalfde de eerste week van oktober elke dag over mijn nek.

Een middagje opera

We logeerden in het appartement van Amsterdamse vriend P. In een ver verleden kregen we hem zo gek getuige bij ons huwelijk te zijn. Dit keer was hij gastheer en reisleider in de Big Apple en we zaten dus voor nop in Midtown Manhattan. Tot zover het goede financiële nieuws.

Als verjaardagscadeau hadden de heren een middagje opera gepland. Ik ben natuurlijk zo’n lul die even online gaat kijken wat zoiets kost en ik zag zesderangsplaatsen voor $ 315,-. Een vergelijkbaar kaartje kost in Amsterdam (met volgens velen – inclusief ondergetekende – het beste operahuis ter wereld) de helft. Natuurlijk: de andere helft is subsidie, maar toch.

Hetzelfde geldt voor musea en andere attracties. Metropolitan Museum: $ 25,-. Het MoMa (alleen de vijfde en hoogste verdieping is interessant en er was zichtbaar en hoorbaar een verbouwing aan de gang): idem. The Frick Collection (google it): ongeveer precies hetzelfde. En even op en neer naar de zeventigste verdieping in het Rockefeller Center: $ 44,- (pp.) inclusief verplichte film, foto en wachtrij.

Failliet

Voor horecatijgers als ik is New York een ramp. Restaurant- en cafébezoek kost een fortuin. Een minder dan gemiddelde fles wijn bestel je voor $ 44,-. Voor de duidelijkheid: in een minder dan gemiddeld restaurant, waar elke gang minstens $ 25,- kost. Ex de fooi van 20% dus. Als we in plaats van zes dagen, zes weken waren gebleven, waren we failliet geweest.

Even terug naar die subsidies, of liever: de afwezigheid daarvan. Gek genoeg is openbaar vervoer goedkoop, zelfs de veerponten die om Manhattan heen varen kosten bijna niets. Een fantastische optie voor wie de woekeraars ten zuiden van het financial district (Wall Street!) wil vermijden. En over lage prijzen gesproken: fans van Nike, Levi’s en Tommy Hilfiger zijn in New York aan het juiste adres.

Maar er is meer vrolijks. Winkeljongens en -meiden zijn cool. Ik wilde hier eerst schrijven: ‘vet’, maar dat is in dit verband wat al te letterlijk. Philippe’s prachtige benen werden aan een test onderworpen middels het passen van een rokje. De sneakerverkoper trok op commando niet alleen zijn schoenen, maar ook zijn sokken uit – wat natuurlijk nóg geiler is – en de jongen van de souvenirshop bij de gym om de hoek van ‘ons’ appartement deed shirtless zijn oefeningen voor.

Zelfs de biljarttafel staat op dezelfde plaats

Doordat zowat iedereen in New York openlijk LHBT+ kan zijn, valt het homo-uitgaansleven wat tegen. Als je nooit en nergens de hetero hoeft uit te hangen, waarom zou je dan ‘s avonds naar een gay bar of een party gaan? Buiten dat: online is een date zo gescoord. Voor seks hoef je de deur niet meer uit. Of je nu in Amsterdam woont of in New York.

Mede daardoor maakt bijvoorbeeld de iconische Stonewall Inn een anachronistische indruk. Het café (toch al een zeldzaamheid in Manhattan) verschilt in niets van de Amsterdamse Spijkerbar. Zelfs de biljarttafel staat op dezelfde plaats. Het is daar 1998, wat ons deed denken aan de periode waarin we de onheilspellende leeftijd van dertig jaar naderde. Dit gevoel werd nog versterkt door muziek uit de nineties, de uit elkaar vallende barkrukken en de rolstoel-wc op de eerste verdieping.

Maar goed, vermakelijk was het allemaal wel. Ook leuk was het, dat de portier de fooi weigerde. Dat maakte het uitgaan voor New Yorkse begrippen toch een stuk voordeliger. Als ik goed reken, word ik volgend jaar vijftig. Dan heeft Philippe een reisje naar Tokyo gepland. Vast een stuk goedkoper.

Op 6 november aanstaande verschijnt mijn nieuwe verhalenbundel Dood kind bij de Haagse uitgeverij U2pi. Inmiddels zijn de beslissingen genomen over de voorkant, de achterplat, de rug en niet te vergeten over de inhoud.

Thans zijn we in het redactiestadium. Ik kreeg een Pak van Sjaalman binnen van een enthousiaste redactrice die mij aangaande sommige onderwerpen stevig met mijn neus op de feiten drukte.

Zo komt er een verhaal in het boek voor dat gaat over een joodse vrouw die… (en dat verklap ik niet). Het gaat om dat joodse… of Joodse (let op de hoofdletter). Commentaar van de redactrice: ‘Een Jood behoort tot het Joodse volk, het Jodendom (in etnisch-culturele zin), de Joodse gemeenschap, enz. Als het om een religieuze aanduiding gaat, zijn jood, jodin, joods en jodendom juist, met een kleine letter, net als christen, christendom, hindoe, hindoeïstisch, moslim en moslima.’ Wat je natuurlijk behoort te weten als je ook zelf in het vak zit.

Maar er is meer. Plotseling word je geconfronteerd met (je gebrek aan) correct leestekengebruik, zaken als ‘o’ en ‘oh’ en het al dan niet gebruiken van een hoofdletter als de Heilige Familie ter sprake komt. Ook ben ik geen ster in de distributie van haakjes, streepjes en tussenwerpsels om nog maar te zwijgen van puntjes op het eind…

Het is gemiereneuk (of is dat met dubbel n?), maar dat kan nu eenmaal niet anders in dat even veelbesproken als veelgeroemde (en vervloekte) redactiestadium. Desondanks doet het me denken aan een artikel dat ik 25 jaar geleden moest lezen van een Universitair docente Taalkunde. De titel van het stuk luidde: ‘Wat betekent ‘toch’ toch?’ Kijk, dan weet je het wel. Hier waren geen mieren, maar microben aan het neuken. Mevrouw was dan ook niet blij met mijn reactie onder de titel: ‘Wat betekent ‘nou’ nou?’

Gelukkig leeft ze niet meer.

Hoewel ik beken benieuwd te zijn naar wat ze had gevonden van de geredigeerde versie van Dood kind.

Het ene boek (Dood kind, verschijningsdatum 6 november 2018) ligt nog niet eens bij de redacteur, of het openingsverhaal van het andere boek (Kerstcantate, te verschijnen 2021) is in handen van de eerste lezer. Eigenlijk best trots op de beste openingszin (van mij dan) ever! Volg dit blog voor meer info over Dood kind en het vervolg.

De Amsterdamse vlogger en influencer Roy Roelvink (21) lanceerde vandaag zijn nieuwe sandalenlijn. Roy deed dat middels een flashmob voor de winkel van Oger, zijn parttime werkgever. Er kwam een kleine 1000 belangstellenden op af, voornamelijk meisjes en jonge vrouwen. Maar uitgerekend voor het vrouwvolk zat er een adder onder het gras.

Roy, die ook als dj optreedt, verklaart het succes van zijn stappers door de eenvoudige vormgeving: “Ze zijn net als ik: open, sexy, maar zonder toeters en bellen”. Of de sandalen – eenvoudigweg ‘Roy’ genaamd – ook bij Oger in de etalage komen te liggen weet hij niet. De prijs is met € 499,= per paar voor Oger-klanten niet onoverkomelijk, maar “…ik heb het eigenlijk nog niet met Sander en Martijn besproken. Het zou zo maar eens kunnen”.

Win/win

Het is verbazingwekkend dat juist nu de hittegolf voorbij is een sandalenlijn wordt gepresenteerd. Waarom niet in de lente of in de zomer? Roy, ook bekend als rapper, zegt hierover: “Door mijn sandalen te dragen als het wat kouder wordt, geef je natuurlijk wel een statement af. Zo van: ik ben helemaal Roy. Als je in de zomer sandalen draagt, ben je mainstream, maar in de winter ben je een baas.”

Wat ook vragen oproept, is waarom reality-ster Roy ondanks zijn status van dj, rapper, vlogger en influencer nog altijd vier dagen per week bij Oger in de winkel werkt. “Dat zit zo,” verklaart Roy: “iedereen moet zich verzekeren voor ziektekosten. Stom. Want ik ben nooit ziek. Kijk: zo’n eenmanszaak als ‘Rap as Roy’ kost alleen maar geld in plaats van dat het iets oplevert. Werken in Nederland loont niet. Dat heb ik al jong van mijn vader geleerd. Dus als je een paar dagen per week voor een tientje per uur in een winkel gaat staan, betaalt die winkel de ziektekostenverzekeringspremie. Dat heet win/win. Need I say more?”

Alleen voor mannen

Roy draagt de sandalen ook zelf: op zijn Instagramaccount (tharealroy) zien we een fraai zwart model dat zich perfect sluit om Roy’s sterke, gebruinde voeten. “Natuurlijk. Ook dat heb ik van mijn pa geleerd: practise what you preach! Draag je eigen spullen.” Roy betaalde vast niet die € 499,= per paar. “Niet echt nee, sorry. Maar ja: dat is ondernemen. Iederéén kan het.” Voor al die meisjes en vrouwen die op de flashmob afkwamen en een paar Roelvinkjes aan hun voeten willen, heeft Roy slecht nieuws: de sandalen zijn er alleen voor mannen. Men only dus, in goed Nederlands.