Lockdown of niet, vanaf nu te bestellen bij (onder anderen) onze vrienden van Scheltema aan het Rokin te Amsterdam: Kerstcantate, vijf wintervertellingen. In de link mist de afbeelding en de subtitel is verkeerd gespeld, maar dat mag de leespret niet drukken. Dus: verdrijf de eenzaamheid en stop mijn boek in iemands schoen of leg het onder de kerstboom. Doen!

Nog dertig nachtjes slapen en Kerstcantate ligt in de (online) winkel. Een prachtig boek met vijf verhalen over mensen die ongeneeslijk ziek zijn en niet meer beter worden. Of een ongeluk hebben gehad. Of homo zijn of lesbo of alles tegelijk. Het loopt tegen kerst en ze weten een ding zeker: nu gaat eigenlijk alles fout. Kortom: Kerstcantate is hét Sinterklaascadeau voor jong en oud of dé verrassing voor onder de kerstboom. En: niet duur. Voor € 17,50 is het boek van jou zodra het van de drukpers komt. Doen!

Ja mensen: kerst valt vroeg tegenwoordig. Op 1 december a.s. verschijnt bij Uitgeverij U2pi mijn nieuwe verhalenbundel Kerstcantate. Geen inclusie, geen diversiteit, geen woke, maar wel sfeervolle verhalen die lekker weglezen. Dus: veel ongeneeslijk zieken, veel PvdA en veel COC.

In Kerstcantate worden in vijf verhalen even zoveel hoofdpersonen ten tonele gevoerd die zich rond kerst realiseren dat ze zich behoorlijk in de nesten hebben gewerkt. De een ziet zich voor de onmogelijke opgave geplaatst een Bachcantate uit te voeren, de ander moet zich vlak voor kerst zien te verzoenen met zijn adoptievader die niets voor hem betekent – en omgekeerd – en nummer drie is een middelbare scholier die in zijn eentje een huishouden bestiert waarin alles draait om zijn zwakzinnige broer.

In een realistisch verhaal over de ondergang van een homobelangenvereniging legt een barmedewerker het aan met een Syrische asielzoeker om zich tijdens zijn laatste bardienst, eind december, te realiseren dat al zijn inspanningen voor niets zijn geweest. En in het slotverhaal ziet een bijstandsgerechtigde longkankerpatiënt zijn hondje sterven onder de kerstboom. Vijf personen die worstelen met hun seksuele voorkeur, met de spanning rond kerst, maar vooral met zichzelf. Setting: Noord-Holland boven het Noordzeekanaal, begin twintigste eeuw; de winter is net begonnen, maar het vriest nog niet echt.

Wat doe je nou telkens op die begraafplaatsen? Dat is een vraag die me via de socials en in real life vaak wordt gesteld. Antwoord: zoek er maar niet zoveel achter. Voor een van mijn opdrachtgevers verzorg ik samen met collega’s maandelijks een rubriek in een vakblad ‘dat erover gaat’.

Nu en dan krijg ik een hint van leden van een vereniging voor funerair erfgoed, andere deskundigen of een van de vele vrijwilligers die historische begraafplaatsen runnen. Ik bezoek dan het kerkhof, soms met een fotograaf, maar meestal alleen, geef een eerste indruk, lees me verder in en ik interview een betrokkene. Soms is een begraafplaats om andere dan historische redenen bijzonder. Er bestaan dodenakkers op een chemische fabriek, in sloppenwijken of in een moeras.

Ooit bezocht ik een begraafplaats die technisch gezien op een groot vliegveld lag, in Griekenland belandde ik in knekelhuisjes van verschillend formaat (met een al even verschillende inhoud) en dichter bij huis was ik in een fraai paviljoentje dat was gebouwd om schijndoden te herbergen. Samen met mijn echtgenoot liepen wij over een begraafplaatsje nabij het Japanse Hiroshima waar de urnen met as van een groot deel van de familie van zijn moederskant lag begraven (zie foto).

We leven en dus gaan we dood. Wat er daarna gebeurt weet niemand, maar met de stoffelijke resten van wie we ooit waren gaan we maar op een paar manieren om. Enkele uitzonderingen daargelaten: verbranden, de zee in of de grond in. Het hoe en waarom van het laatste geval – en bijvoorbeeld voor wat voor merkteken wordt gekozen (van bordje tot grafkapel) – is interessant genoeg voor een maandelijks onderzoek. En oh ja: voor tips weet je me te vinden.

Het is goed je persoon en werk eens door te laten lichten, bijvoorbeeld door een coach. Een paar jaar geleden was een specialist (v) op het gebied van inclusie, diversiteit en nieuw leiderschap zo lief mij een half jaar onder handen te nemen. En deze week mocht ik zoomen met de persoon (m) die zich verschuilt achter het pseudoniem The Hubler.

Er ontstond een aangenaam gesprek met als onderwerp: wat voor schrijftype ben je? Na anderhalf uur kwamen we tot de conclusie dat ik het best gedij als hofnar. Aan de ene kant werk je als tekstschrijver en journalist onderaan de hiërarchie: de eindklant, of liever: de lezer is het belangrijkst. Aan de andere kant kan je vrijelijk commentaar leveren op van alles en nog wat, zelfs op de inhoud van het werk of de rol van het medium waar je voor schrijft in de maatschappij. Voorwaarde is wel dat de kwaliteit in orde is en het gevoel voor humor ook. Serieus met een twist, hou het daar maar op.

Vroeger stond de hofnar onderaan de sociale lader, maar bevond zich tegelijkertijd in de hoogste adellijke kringen. Hij werd door de vorst niet alleen benoemd om grappen te maken, maar diende ook als raadgever, postiljon d’amour en om leenheren op het verkeerde been te zetten met roddels en geruchten. Ze geloofden hem nog meestal ook. Niet voor niets was de nar vaak de best geïnformeerde figuur aan het hof.

Tekstschrijvers en meelezers van CombiTekst wensen iedereen die werkt in de zorg, retail en horeca (en alle anderen ook) een gezond en verlicht 2021.

Afbeelding: Copyright: Flip Mulder, 2001 Prinsengrachtconcert / oil on canvas / 100×140 / Collectie Turl, Schotland.

Met Guus Sluiter van Museum tot Zover bij het Portret van een Overleden Meisje van Nicolaas Maes. Een schilderij van een dood kind dus. Mijn boek Dood kind is en blijft te koop bij Scheltema en online, doneren voor onderzoek en restauratie van het schilderij kan via onderstaande link.

https://www.totzover.nl/content/aanwinst_schilderij_dood_kind_nicolaes_maes/