Afgelopen voorjaar werkte ik mee aan de realisatie van het bidbook voor de Worldpride 2026 waarvan we hopen dat die wordt georganiseerd in Amsterdam. Voor de meeste verhalende hoofstukken schreef ik de Nederlandstalige tekst die daarna is vertaald in onder meer het Engels en het Spaans.

Het bidbook is out now. Lezen:
https://issuu.com/amsterdamgaypride/docs/worldpride_2026_amsterdam_bidbook

Lockdown of niet, vanaf nu te bestellen bij (onder anderen) onze vrienden van Scheltema aan het Rokin te Amsterdam: Kerstcantate, vijf wintervertellingen. In de link mist de afbeelding en de subtitel is verkeerd gespeld, maar dat mag de leespret niet drukken. Dus: verdrijf de eenzaamheid en stop mijn boek in iemands schoen of leg het onder de kerstboom. Doen!

Nog dertig nachtjes slapen en Kerstcantate ligt in de (online) winkel. Een prachtig boek met vijf verhalen over mensen die ongeneeslijk ziek zijn en niet meer beter worden. Of een ongeluk hebben gehad. Of homo zijn of lesbo of alles tegelijk. Het loopt tegen kerst en ze weten een ding zeker: nu gaat eigenlijk alles fout. Kortom: Kerstcantate is hét Sinterklaascadeau voor jong en oud of dé verrassing voor onder de kerstboom. En: niet duur. Voor € 17,50 is het boek van jou zodra het van de drukpers komt. Doen!

Ja mensen: kerst valt vroeg tegenwoordig. Op 1 december a.s. verschijnt bij Uitgeverij U2pi mijn nieuwe verhalenbundel Kerstcantate. Geen inclusie, geen diversiteit, geen woke, maar wel sfeervolle verhalen die lekker weglezen. Dus: veel ongeneeslijk zieken, veel PvdA en veel COC.

In Kerstcantate worden in vijf verhalen even zoveel hoofdpersonen ten tonele gevoerd die zich rond kerst realiseren dat ze zich behoorlijk in de nesten hebben gewerkt. De een ziet zich voor de onmogelijke opgave geplaatst een Bachcantate uit te voeren, de ander moet zich vlak voor kerst zien te verzoenen met zijn adoptievader die niets voor hem betekent – en omgekeerd – en nummer drie is een middelbare scholier die in zijn eentje een huishouden bestiert waarin alles draait om zijn zwakzinnige broer.

In een realistisch verhaal over de ondergang van een homobelangenvereniging legt een barmedewerker het aan met een Syrische asielzoeker om zich tijdens zijn laatste bardienst, eind december, te realiseren dat al zijn inspanningen voor niets zijn geweest. En in het slotverhaal ziet een bijstandsgerechtigde longkankerpatiënt zijn hondje sterven onder de kerstboom. Vijf personen die worstelen met hun seksuele voorkeur, met de spanning rond kerst, maar vooral met zichzelf. Setting: Noord-Holland boven het Noordzeekanaal, begin twintigste eeuw; de winter is net begonnen, maar het vriest nog niet echt.

Wat doe je nou telkens op die begraafplaatsen? Dat is een vraag die me via de socials en in real life vaak wordt gesteld. Antwoord: zoek er maar niet zoveel achter. Voor een van mijn opdrachtgevers verzorg ik samen met collega’s maandelijks een rubriek in een vakblad ‘dat erover gaat’.

Nu en dan krijg ik een hint van leden van een vereniging voor funerair erfgoed, andere deskundigen of een van de vele vrijwilligers die historische begraafplaatsen runnen. Ik bezoek dan het kerkhof, soms met een fotograaf, maar meestal alleen, geef een eerste indruk, lees me verder in en ik interview een betrokkene. Soms is een begraafplaats om andere dan historische redenen bijzonder. Er bestaan dodenakkers op een chemische fabriek, in sloppenwijken of in een moeras.

Ooit bezocht ik een begraafplaats die technisch gezien op een groot vliegveld lag, in Griekenland belandde ik in knekelhuisjes van verschillend formaat (met een al even verschillende inhoud) en dichter bij huis was ik in een fraai paviljoentje dat was gebouwd om schijndoden te herbergen. Samen met mijn echtgenoot liepen wij over een begraafplaatsje nabij het Japanse Hiroshima waar de urnen met as van een groot deel van de familie van zijn moederskant lag begraven (zie foto).

We leven en dus gaan we dood. Wat er daarna gebeurt weet niemand, maar met de stoffelijke resten van wie we ooit waren gaan we maar op een paar manieren om. Enkele uitzonderingen daargelaten: verbranden, de zee in of de grond in. Het hoe en waarom van het laatste geval – en bijvoorbeeld voor wat voor merkteken wordt gekozen (van bordje tot grafkapel) – is interessant genoeg voor een maandelijks onderzoek. En oh ja: voor tips weet je me te vinden.